Miyazaki’nin son filmi olan Çocuk ve Balıkçıl 2023 yılında vizyona girmişti. Film birçok anlamda hem sinema hem de psikanaliz dünyasında oldukça konuşuldu. Sinematik ve animatik unsurların yanı sıra filmin teması ve kullanılan semboller aracılığıyla da filmde birçok duygusal ve ruhsal süreçler de işlenmiş. Kendimce fark ettiğim, beni düşündüren bazı unsurları burada paylaşacağım.

Bunlardan en çarpıcısı, filmin genel teması. Filmde esasında bir yas süreci işlenir. Mahito, annesinin ölümünden sonra babasıyla başka bir yere taşınır ve üvey annesiyle birlikte yaşamaya başlar. Ancak Mahito annesinin ölümünü bir türlü kabullenememiştir. Öyle ki, üvey annesini de istememektedir. Hatta annesinin ölümünün kendi suçu olduğunu, annesini kurtarabilecekken kurtaramadığını hisseder. Bunun acısını defalarca gördüğü kabuslarda yaşar.

Daha yeni eve taşınır taşınmaz Mahito’yu bir balıkçıl karşılar. Bu balıkçıl kötücül ve yalancı bir karakterdir. Mahito’yu türlü türlü maceralara sürükleyecek bir başlangıç noktasıdır. Bu bir anlamda, antropolog ve hikaye kuramcısı Joseph Campbell’in maceraya çağrı dediği şeydir. Karakter dışarıdan bir çağrı alır. Bu çağrıya verdiği cevap onun macerasının ilk adımı olacaktır. Mahito, balıkçılın çağrısını kabul ederek kendi zorlu yas ve ayrılma sürecini de başlatmış oldu. Yol üstündeki canavarlar, kötü karakterler aşması gereken güçlüklerdi. Bununla birlikte bilge karakterler de yol gösteren yardımcılardı. Tıpkı bunun gibi kişisel hayatlarımızda hepimizin yaşadığı bir şey aslında. Hayatta yeni bir safhaya geçtiğimiz her alan tıpkı sevdiğimiz birinin ölümü gibi derin bir yas sürecini başlatır. Bunu kucaklayabildiğimizde yeni gelen ile bağ kurabiliriz.

Bu hikayede de Mahito en sonunda annesinin gençliğiyle karşılaşarak onunla tanıştı. Ve nihayetinde onu kapının ardında bırakarak gerçek dünyaya geri dönebildi. Ancak onu geride bırakabildiğinde hayatına giren diğer nesnelerle bağ kurabildi. Hikaye bu kısmıyla tipik bir yas ve yeniden bağlanma sürecini anlatmaktadır.